Ben seni çok sevdim be çocuk…
Sensizliğimde gözyaşlarım çok aktı…
Yalnızlığımda büyüttüm sevdamı sana…
Duyasın diye sessiz çığlıklar attım,
Adını haykırdım…

Yanında geçirdiğim o huzuru çok özledim be çocuk…

Sensiz olmuyor be çocuk…

Geceler yine uzadı,
yine güneşi sevemiyorum…
Aşk kalmadı derken gözlerine bakamamıştım ya,
anlama istedim aşkımı…

Ben aşk yok derken sana aşığım demiştim.
Yalnızlığını doldurmak istemiştim.
Seni kollarımda uyutmak,
dertlerinden uzaklaştırmak istemiştim.
Gitme dediğinde dünyalar benim olmuştu.
Rüzgârdan değildi titremem yanında kırılacak dal gibiydim,
heyecandı içimi titreten sendin,
kokundu,
ellerindi…

Seni çok seviyorum be çocuk…

Neden gittin ki
uzaklara ben senden bir oda bile uzakta kalmak istemezken
neden
araya soktun uçurumları…

Hadi ben küçüktümde sen beni alıp saklayamaz mıydın kollarında…

Hasretine dost dedim ama olmadı, gözlerini unutamadım be çocuk…

Aşkım mıydı az gelen yoksa seni boğan…

Ben özlediğini sanmıştım sevdayı…

Ve sonsuzdu karşında sevdam,
her şeyden vazgeçmesine sevdim ben seni…

Ellerin, dokunuşların…

Sen vazgeçilmezim oldun da kaçtım ben korktum sonu yoktu biliyordum…

Kal dersin belki dedim arkamdan,
sen kapıda beklerken dönüp sana sarılmak istedim,
beni bırakma demek istedim de yapamadım be çocuk…

Biliyordum çünkü biliyordum bir gün arkanı dönüp gideceksin…

Belki kaçarsam kurtulurum senden sandım olmadı…

Her gün Sessizce büyüyor sevdam artık yüzüm gülmez oldu,
senleyken gözlerim parlardı.
Şimdi hüzün var gözlerimde…

Sandım ki mutlu oldun yanımda,
belki dedim beni hep kendine saklar…

Gizlicede olsa yaşardım ben sevdamı senle ömrümce…

Dizinin dibinde kalırdım,
en güzel masalları anlatırdım sana,
kaçardık işte o sevmediğin gerçeklerden…

Biz olduk,
bizim olurdu hayeller,
bizim olurdu huzurumuz…

Mabet olurdu o bahçe…

Seni çok istedim ben be çocuk,
sessizliğinde huzuru buldum,
ben sessizcede otururdum yanında,
tek söz etmeden severdim seni gözlerimle…
Herşey uzakta olduğumdan daha güzeldi,
yanında sözcüklerim daha özeldi…

Heyecanım,
kalbimin kanat çırpışı…

Ölüm gibiydin sıcak,
temiz,
yeni bir sayfaydın…

En özelimdin sen benim.
Kaçıp kollarına saklanmaktı tek dileğim,
ben güçsüzken sen,
sen güçsüzken ben olurdum yanında…

Uykulara ilaçsız dalardın belki…

Korkutmazdı seni hayat…

Ayrılık uzun sürmez sanmıştım…

İstersin beni yeniden sanmıştım,
bekliyordum hala gel demen için…

Ama sen bensiz uzaklardasın ve ben burda acı çekiyorum.

Var mı içinde biraz özlem?

Azıcık bile özlemedin mi beni?

Koşup boynuna sarılsam,
seni seviyorum desem almaz mısın beni yine kollarına…

Yine sevmez misin beni sıcaklığınla…

Sen acının her türlüsünü severken ben tükeniyorum be çocuk…

Gülümsememi özledim.
Bana bakışını özledim,
cevap arayan arsız gözlerini özledim…

Hiç mi inanmadın bana?

Ben aşkı hep aradığım yerde buldum,
sende buldum,
sen benimdin ya…
Bak değişmedi ki…

Ben sana kendimi,
her şeyimi vermeye razı geldim zaten kollarına…

Ben kendimi hayellerime saklamıştım,
sana saklamıştım ya…

İlk kez yanına sokuluşumda bana bana dokun diye beni sev diye gelmiştim.

İlk günden beri istedim seni…

İlk sarıldığın gün tutuldum ya ben sana…

Gülüşümdün ya benim huzurumdun…

Ben gülüşümü özledim be çocuk…

Ne olurdu bana geri versen onu…

Sanki hiç olmamışsın gibi,
her şeyin hayale dönüşmesi o kadar yakıyor ki canımı…

Sen benim sonsuz aşkımdın ya…

Bak aşkın hala başımda…

Kurtarsan beni ya bu acıdan…

Ben sevemedim senin gibi acıyı…

Seni çok özlüyorum çocuk,
seni çok seviyorum be çocuk…

Kahrolsun ki
unutamıyorum seni…

Unutmayacağım…